تاثیر 4 هفته تمرین پلایومتریک بر الگوی فعالیت عضلات موافق و مخالف در مراحل مختلف پرش عمقی واکنشی دختران فعال

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر گذاری چهار هفته تمرین پلایومتریک بر الگوی فعالیت عضلات موافق و مخالف در مراحل مختلف پرش عمقی واکنشی دختران فعال بود. بیست دانشجوی دختر تربیت بدنی با میانگین سن( 0.8± 65/21 سال)، وزن(5/9±57 کیلوگرم) و قد(64/1متر) به طور تصادفی به دو گروه تجربی(10 نفر) و کنترل(10 نفر) تقسیم و سپس گروه تجربی تمرین 4 هفته ای پلایومتریک، هر هفته دوجلسه، را انجام داد. هر دو گروه پیش آزمون و پس آزمون را به صورت پرش عمقی واکنشی از پله ای به ارتفاع cm20 انجام دادند. الگوی فعالیت(دامنه سیگنال، ماکزیمم فعالیت، زمان شروع و مدت فعالیت هر عضله، هم فعالی) عضلات راست رانی، دوسر رانی، درشت نی قدامی و دوقلوی میانی پای برتر از ریشه دوم مجذور(rms) داده های خام الکترومیوگرافی و زمان پرواز اول، تماس با زمین، ارتفاع پرش و توان انفجاری از دستگاه ارگوجامپ بدست آمد. با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره کاهش معنادار دامنه سیگنال عضله دوسر رانی و درشت نی قدامی و ماکزیمم فعالیت عضله دوقلوی میانی، افزایش معنادار مدت زمان فعالیت عضله درشت نی قدامی بین دو گروه تجربی و کنترل دیده شد. آزمونt وابسته، تفاوت معنادار هم فعالی عضلات ساق گروه تجربی بین مرحله پیش فعالیت با دو مرحله تماس و پرواز را نشان داد. به نظر می رسد چهار هفته تمرین پلایومتریک در گروه تجربی با تغییر الگوی فعالیت عضلات، زمان رسیدن به اوج فعالیت عضلات را کاهش و مدت زمان فعالیت عضلات را افزایش می دهد.